Ενίσχυση του κράτους δικαίου
To βιβλίο αυτό έχει μοναδικό σκοπό να αποτελέσει σύντομο βοήθημα στον Έλληνα πολίτη, αλλά και στον εφαρμοστή του δικαίου, προκειμένου να αναδειχθεί πλήρως η δυνατότητα αποζημίωσης από το Δημόσιο όχι μόνον από παράνομες πράξεις των οργάνων του, αλλά κυρίως από νόμιμες πράξεις που προκύπτουν:
1. από παραβίαση του κοινοτικού δικαίου,
2. από μη νόμιμες πράξεις των οργάνων της δικαστικής εξουσίας,
3. από καθυστέρηση απονομής της δικαιοσύνης,
4. από την ανάκληση ευμενών πράξεων,
5. από υπαίτια πράξη διkαστικού λειτουργού.
Θα ήθελα να επισημάνω ότι για την άσκηση των δικαιωμάτων των Ελλήνων πολίτων, η τελική δικαστική κρίση πολλές φορές υπερβαίνει τη νομολογία των Ελληνικών Δικαστηρίων. Υπάρχουν δύο διεθνή δικαστήρια, το Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων και Δικαστήριο της Ευρωπαϊκής Ένωσης (ΔΕΕ), τα οποία ήδη η ελληνική νομολογία ακολουθεί. Η νομολογία του Δικαστηρίου Ευρωπαϊκών Κοινοτήτων (ΔΕΚ) έχει πλέον θεμελιώσει την εξωσυμβατική ευθύνη των κρατών μελών προς αποζημίωση όταν τα εθνικά όργανα προκαλούν ζημιά στους ιδιώτες από τη μη εφαρμογή ευρωπαϊκού δικαίου (βλ. Υποθέσεις Francovich and Bonifaci (C-6,9/90), Απόφαση Brasserie du Pêcheur (C-46/93)). Είναι γεγονός ότι μετά τη νομολογία Köbler και Traghetti το Συμβούλιο της Επικρατείας, με την ιστορική απόφασή του 1501/2014, αναγνώρισε την αρχή της αποζημιωτικής ευθύνης του Δημοσίου από ζημιογόνες αποφάσεις των οργάνων του και των δικαστικών οργάνων και έθεσε τις προϋποθέσεις θεμελίωσής της.
Η νομολογία αυτή μετεβλήθη με τις Αποφάσεις ΣτΕ Ολ. 801-803/2021, για τις οποίες υπάρχει εκτενής ανάλυση στο βιβλίο. Πιστεύω ακράδαντα και αυτό φιλοδοξεί να αναδείξει η μελέτη αητή, ότι «Το Σύνταγμα δεν ανέχεται να παραμένουν αναποζημίωτες ζημίες που κάποιος υφίσταται από ενέργειες οποιουδήποτε κρατικού οργάνου» (ΣτΕ 2527/2019).
Αληθινά πιστεύω ότι δεν είναι ανεκτό σ’ένα κράτος δικαίου να παραμείνουν χωρίς αποζημιώση οποισδήποτε ζημίες, που εχουν προκληθεί από τα οργανα του Κράτους .
